Sięgając po "Serce umiera ostatnie" nie miałam zbyt wiele oczekiwań. Historia małżeństwa- Stana i Charmaine, którzy z powodu wielkiego kryzysu wylądowali na samym dole społecznej hierarchii. Stan jest bezrobotny, jego żona pracuje jako kelnerka w podupadającym barze utrzymującym się głównie z prostytucji i narkotyków. Wspólnie mieszkają w samochodzie. Jak wybawienie pojawia się jednak projekt Pozytron. Za miesiąc pracy w murach więzienia, kolejny miesiąc można spędzić w bezpiecznym, ciepłym domu realizując się w pracy odpowiadającej wykształceniu i preferencjom. Jedyny haczyk jest taki- że gdy zdecyduje się wziąć udział w projekcie- nie ma już odwrotu.
Sama historia wciąga niesamowicie. Od pierwszej strony czujemy pewien niepokój- to jest zbyt piękne, żeby było prawdziwe. Podobne uczucia ma nasz główny bohater. Czuję coś podejrzanego, poza tym nieco przybija go rzeczywistość zamkniętego miasta. Charmaine jest jednak zachwycona. W końcu ma dom, odpowiedzialną pracę, szacunek wśród sąsiadów. Ma też pewne tajemnice, które przysporzą im w przyszłości kłopotów.
Myślę, że jest do bardzo intrygująca dystopia, odchodząca od znanych mi z innych książek prostych schematów. Podoba mi się, że im dalej tym dokadniej rozumiemy jak działa cała machina świata przedstawionego oraz to jak adaptują się do niego poszczególni bohaterowie. Podoba mi się mnogość reakcji i recept na przetrwanie w tym zakmniętym środowisku. Nie mamy też złotej lini między dobrem, a złem- większość bohaterów tapla się w nieokreślonej szarości.
Czuję powiew świeżości i duży niedosyt po zakończeniu tej historii. Myślę, że to książka idealna dla starszego czytelnika, który poszukuje ciekawych, niejednoczacznych moralnie powieści w klimacie dystopi. Myślę, że ta historia okraszona naprawdę rewelacyjną warstwą językową zapewni godziny ciekawej rozrywki.
